هوالحی لا یموت

از ایستگاه مترو که اومدم بیرون افتاب سوزان و صدای راننده تاکسی ها توجهمو جلب کرد تنها کاری که کردم این بود که روسریمو جلوتر کشیدم تا صورتم از سوزش افتاب تا حدی در امان باقی بمونه یکم بعد از مترو که رفتم دیگه صدای راننده های تاکسی شنیده نمیشد و تو اون فضای اروم غوغای دورنم رو میشنیدم دو تا خیابون تقریبا عریض رو رد کردم تا رسیدم ابتدای بهشت .

به اول بهشت که رسیدم قدمهامو تندتر برمی داشتم تا زودتر برسم. خدا خدا میکردم که کسی پیشش نباشه تا راحت دلتنگیامو بگم و ازش کمک بگیرم انگار خدا میخواست صدای دلمو به فریاد برسونه بعد ..... کسی پیشش بود به خاطر همین رفتم یکم دورتر نشستم تا سرش خلوت بشه تو همین غرغرای دلم بود  صدای روضه ی بوسه ی حضرت زینب (س) به رگ های بریده سید الشهدا (ع) می اومد ؛ دلم شکست  دردودلامو همونجایی که نشسته بودم کنار یه بزرگوار دیگه بهش گفتم نمیشناختمش ولی حس کردم خیلی خوب به حرفام گوش کردوقتی به ساعت نگاه کردم کلی وقت گذشته بود  دیدم  تنها شده میتونستم برم پیشش ، رفتم و مثل همیشه عکس خندان بالای مزارش به ادم انرژی می داد حرفامو و دلتنگیهامو بهش گفتم و ازش کمک خواستم میدونم که کمکم میکنه اخه خود خدا گفته شهدا زنده اند و در نزد پروردگارشان روزی می خورند . شهید عبدی از شهدایی که  وقتی بالای سر مزارش میشینی زنده بودنش رو احساس میکنی .

اللهم اجعل من المستشهدین بین یدیه